Na het debacle van afgelopen zaterdag doen we vandaag een nieuwe poging om het hoge noorden van ons land te bewerken. Op donderdag gaat het misschien beter. Voor dag en dauw vertrekt de bus, zodat we al om half negen onze bestemming bereiken. Na een lange tocht over eindeloze snelwegen langs oneindige weilanden bereiken we het einde van de wereld.
Wanneer ik de feestelijk versierde bus uitstap bekruipt me weer dat gevoel van twijfel. Wat doe ik hier? Zal ik het wel halen? Wil men wel naar me luisteren? Het nieuws van de dag is natuurlijk het ontslag van Rumsfeld. Ik heb mijn standaardtoespraak speciaal voor aangepast. Rumsfeld, het boegbeeld van het Amerikaanse fatsoen in de wereld, blijkt het volgende slachtoffer van die linkse journalisten. Hij heeft dapper gestreden tegen een ware heksenjacht, maar zelfs de allersterksten zijn daar op termijn niet tegen op gewassen. En als het zo door gaat, dan gaat in Nederland hetzelfde gebeuren. Die linksen moeten coute que coute worden gestopt, dat beschouw ik als mijn missie!
Maar hier in het noorden heeft niemand daar een boodschap aan. Wat doe ik hier? Ik haal het nooit. Nemand luistert naar me. Ik voel me ellendig. Ik wou dat ik Bos was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten