Over pijpen en maarten

Deze Koperslager is teleurgesteld. De kiezer heeft gesproken. En ze zeggen dat de kiezer altijd gelijk heeft. Nou, ik weet dat nog zo net niet. Hoe kan de kiezer nu gelijk hebben, wanneer zowel Wilders als Marijnissen zoveel stemmen krijgen? Een groter contrast is nauwelijks denkbaar. Het enige waar die twee het over eens zijn is dat ze ontevreden zijn over hoe het momenteel gaat. Verder staan ze lijnrecht tegenover elkaar als het erover gaat hoe het dan anders zou moeten.

Maar dit land heeft mij niet nodig. De mensen stemmen liever op een Partij voor de Dieren. In een land waar honderden gezinnen op de wachtlijst staan voor de voedselbank, kiezen ze voor het welzijn van het varken. In een land waar duizenden uitgeprocedeerde asielzoekers al jaren wachten op een definitieve beslissing omtrent hun status, kiezen ze voor de rechten van het lieveheersbeestje. In een land waar mensen in verzorgingshuizen pijamadagen kennen, kiezen ze voor de levensomstandigheden van de korenwolf.

Koperslager begrijpt het allemaal niet meer. Ik hou er mee op. Ik hang mijn lier aan de wilgen. Ik geef mijn pijp aan maarten.

Ik geef bij deze het volgende perscommuniqué uit:

De ronduit teleurstellende uitslag van de verkiezingen is voor mij aanleiding geweest om de positie, rol en bijdrage van de Partij voor het Fatsoen aan de Nederlandse samenleving te evalueren. Daarbij heb ik me ook beraden op mijn eigen positie als partijleider. In de beoordeling ben ik tot de conclusie gekomen dat dit land geen behoefte blijkt te hebben aan fatsoen. Laat Mozart en Mao de kar maar trekken. Ik hoef niet meer. De Partij voor het Fatsoen is met onmiddellijke ingang opgeheven. Ik trek mij terug uit de politiek. Ik ga mij verder toeleggen op het verzamelen van fatsoenlijke postzegels. En klassieke brandspuiten.

Ik wens iedereen in dit land het allerbeste. Het ga u goed.

Dit was Ir. Marcus Koperslager, uw dienaar, signing off.

De informatie

Ik heb woensdag een nieuw kostuum gekocht. Ik ga immers bij de Koningin op bezoek om haar te adviseren omtrent de vorming van een nieuw kabinet. En dan moet je als Koperslager natuurlijk een beetje fatsoenlijk voor de dag komen, dat spreekt vanzelf. Mooie stropdas, fris gestreken overhemd, gecoiffeerde snor, nieuwe sokken, gepoetste schoenen. Ik wil er niet bijlopen zoals die Bos - geen wonder dat 'ie de verkiezingen heeft verloren. Met z'n drieëndertig zeteltjes.

Ik wacht op een uitnodiging. Een beetje gespannen wacht ik de hele donderdag op een telefoontje. Ik houd de inbox van mijn e-mail-systeem nauwlettend in de gaten. Maar het duurt en het duurt...

Ik weet precies wat ik de Koningin zal zeggen:

"Majesteit, deze uitslag is moeilijk te duiden. Er zijn vele mogelijkheden om tot een coalitie te komen. Ik zal nu niet zeggen waar mijn voorkeur naar uitgaat, want alles moet natuurlijk in de juiste volgorde gaan. Dus er dient eerst verkennend onderzoek te worden gedaan naar welke die mogelijkheden allemaal zijn. Dat onderzoek kan het beste worden uitgevoerd door iemand van PvhF-huize. Ik stel voor dat u de heer Gerard van As met dit onderzoek belast. Want in het landsbelang is hij natuurlijk altijd bereid om ons beste beentje voor te zetten."

Op de televisie hoor ik dat alle fractieleiders zijn gevraagd om op bezoek te komen op het Paleis. En dan pas dringt het tot me door: ik zal niet gebeld worden. Alleen partijen die in de Tweede Kamer zitten mogen meepraten. Ik hoor er niet meer bij. Niemand wil mijn verhalen horen, niemand heeft interesse in mijn mening, niemand zal zich laten leiden door mijn adviezen.

Ik slenter wat door de buurt. Het regent pijpenstelen. De punten van mijn schoenen zijn al weer kaal, het regenwater druipt van mijn snor, mijn nieuwe pak kan gelijk al weer naar de stomerij.

De kater

De stemmen worden geteld; de uitslagen van de gemeenten druppelen binnen. De Partij voor het Fatsoen krijgt geen enkele zetel in het parlement, evenmin als Fortuyn en EenNL. Het besef dat dit een teleurstellende uitslag voor mij wordt krijgt langzaam vorm.

Ik bereid mijn toespraak voor. Wanneer een journalist mijn reactie wil weten, dan moet ik immers mijn woordje gereed hebben. Termen als "slagveld" en "ronduit teleurstellend" en "voor nul zetels zou ik er niet aan zijn begonnen". En ik ken die rooie rakkers van journalisten, die beginnen natuurlijk direct te zeuren over aftreden als partijleider en zo. Nou, dan kunnen ze hun borst nat maken! Een Koperslager staat voor zijn ideeën en aanpak. Een Koperslager laat zich nooit uit het veld slaan.

Ik heb een PvhF-bijeenkomst georganiseerd in het clublokaal van de Haarlemse Duivenvereniging "De Snelpost". Koffie, thee € 0,50, biertje € 0,75.

Ik wacht de hele avond. Alleen. Biertje smaakt me niet. Niemand belt.

De uitslag

Om negen uur 's avonds maakt de televisie de eerste prognoses van de uitslag bekend. Onderzoeksbureaus hebben overdag zogenaamde exit-polls gehouden: bij het verlaten van de stembureaus hebben ze mensen gevraagd op wie ze hebben gestemd.

Lijst vierenzeventig komt niet voor in de prognose. Er is kennelijk iets verkeerd gegaan bij de onderzoeksbureaus. Er gaat veel geld om in deze business, ze zullen nog verbaasd opkijken wanneer aan het einde van de avond alle stemmen geteld zijn. Want dan zal blijken hoezeer ze zich hebben vergist!

De grote dag

Dit is het moment: nu komt het er dus op aan. Na maanden van voorbereiding, na weken van intensief campagne voeren, zijn nu de lange uren van het wachten aangebroken. Ik reken erop dat vele kiezers op het juiste knopje zullen drukken, dan wel het correcte vakje rood zullen maken met hun potlood.

Ik breng vanmorgen in alle vroegte mijn stem uit. Dat gaat niet helemaal zonder horten of stoten. Ik blijk mijn verkeerde kiezerspasje bij me te hebben, dus moet ik weer terug naar huis. Wanneer alles administratief in orde blijkt te zijn mag ik dan toch stemmen.

De Partij voor het Fatsoen heeft lijstnummer vierenzeventig toegewezen gekregen binnen ons kiesdistrict. Ik moet lang zoeken voor ik deze lijst vind op het enorme stembiljet. Ik moet het biljet dertien keer uitvouwen, alvorens ik mijn lijst aantref in een klein hoekje rechts onderaan. Dat belooft niet veel goeds. Ik kleur alle vakjes waar mijn naam bij staat rood. Dat is een hele klus. De vriendelijke meneer van het stembureau maant mij om enige haast te maken; er staat reeds een lange rij wachtenden achter mij. Ik vouw het stembiljet weer terug en met een zucht van opluchting schuif ik het formulier in de fraaie ouderwetse stembus. Democratie is een feest!

dag 10 - Alphen aan den Rijn

Het is vandaag de tiende campagnedag en op deze zondag staat het Zuid-Hollandse Alphen aan den Rijn op het programma. Deze dag was al lang gepland. Het is de woonplaats van Gerard van As en de campagnecommissie was ervan uitgegaan dat Gerard deze thuiswedstrijd zou spelen. Maar niemand heeft ook nog maar iets gehoord van Van As na zijn plotselinge vertrek uit de Tweede Kamer, ook wij niet. Dus deze Koperslager zou zijn naam niet waard zijn wanneer hij dan niet zelf die rol zou oppakken.

De bus zal om 14:30 uur vertrekken. We kijken namelijk eerst met het gehele campagneteam naar Ajax-PSV.

In Alphen zal het ongetwijfeld een dolle boel worden. Ik ken veel Alphenaren persoonlijk en ik ken ze allemaal als fatsoenlijk, recht-door-zee. Dit gaat goed komen. Ik voel het, dit wordt het keerpunt in onze keiharde campagne. Deze zondag zal als "Sunday, Bloody Sunday" de politieke geschiedenis ingaan. Vanaf vandaag zal alles anders zijn. Ik verkneukel me in gedachten nu al bij de eerstvolgende peilingen van die Maurice de Hond; ik gok op minimaal zeven zetels!

Afpersing

Bericht op Teletekst:

Een Rotterdammer heeft geprobeerd om premier Balkenende af te persen. De man eiste € 2,5 miljoen. In ruil daarvoor zou hij post van prinses Margriet niet openbaar maken. Dat heeft het Openbaar Ministerie in Den Haag bekendgemaakt. De Rotterdammer zegt dat hij per abuis post van de Tweede Kamer aan de prinses had ontvangen. Het OM bevestigt dat de brieven bij hem thuis lagen. Maar het wordt onwaarschijnlijk genoemd dat hij ze per post heeft gekregen. De man wilde de poststukken aan premier Balkenende geven in ruil voor het geld. Justitie gaat hem vervolgen voor poging tot afpersing en verduistering.

Ik meen te weten wat er in die brieven staat. Mijn bronnen bij de AIVD zijn betrouwbaar. Prinses Margriet heeft zich immer een symphatisant van onze partij getoond. Eens te meer toont deze affaire aan dat de Partij voor het Fatsoen op alle mogelijke manieren, vaak onwettig, wordt tegengewerkt. De onderste steen in deze kwestie moet bovenkomen, dat is duidelijk. Alleen heb ik daar weinig vertrouwen in.

dag 9 - Haarlem

De sfeer in de campagne is plotseling veranderd. Iedereen beweert dat ze het over "de inhoud" willen hebben, maar ondertussen gaat het alleen over "de persoon". Wouter Bos zegt vanmorgen in De Telegraaf dat het CDA en de VVD al jaren bezig zijn om hem persoonlijk af te branden. En Rita Verdonk reageert vandaag direct door te beweren deze huilende Bos bang is van haar, dat hij zich kennelijk realiseert dat 'ie al heeft verloren en dat 'ie maar moet snappen dat dat kabinet-Bos er nooit zal komen. De toon is gezet.

Zo ook in Haarlem. Vanmiddag sta ik bij het winkelcentrum Schalkwijk. Aan de ene kant van het winkelcentrum staat een stel van die vervelende lelijke rooie SP-wijven, die iedereen die langs loopt een rode schuurspons in de vorm van een tomaat in handen duwen. Waar gaat dit over? Ik loop geërgerd naar de andere kant van het winkelcentrum, waar ik mijn zeepkist strategisch opstel tussen de Febo en de McDonald's. Het thema van vandaag is Het Gezin. In deze campagne betekent dat de kinderbijslag, de kinderopvang. Mijn standpunt daarover is klip en klaar: fatsoenlijke ouders zorgen zelf voor de opvang van hun kinderen en de kinderbijslag moet worden afgeschaft. Als je het niet kan betalen, neem dan geen kinderen. Logisch, toch? Het winkelende publiek is het niet met me eens. Maar een politicus van mijn kaliber durft het aan om een impopulair standpunt in te nemen als dat nodig is. Dat getuigt van visie.

Die rooie wijven van de SP schuren in de tussentijd onze PvhF-campagnebus met hun tomatensponsjes. Als ze het verbaal niet kunnen winnen, dan gaan ze over tot dit soort praktijken. Typisch links, typisch SP. In de peilingen is de SP inmiddels de VVD voorbij; wat is er in hemelsnaam met dit land aan de hand?

dag 8 - Deventer / De Meern

Een nieuwe dag, een nieuw geluid. Vanmorgen is Overijssel ons doel, meer in het bijzonder: Deventer. Die stad staat deze week in het middelpunt van de belangstelling. U weet wel dat mes, die begraafplaats, die vermeende moordenaar en zo. Ik dacht maar zo, dáár moet ik zijn, want daar zijn de media.

Het blijkt moeilijker te vinden dan ik dacht. De bus raakt verdwaald op een bedrijventerrein aan de zuid-oost-kant van de stad. Die nieuwerwetse stadsplanners (ongetwijfeld van die ongewassen linkse types) hebben de hele wijk gepland als één rondlopende lange straat. Het duurt anderhalf uur voordat we door hebben dat de bus steeds hetzelfde rondje rijdt, langs Heineken, Auping en andere bedrijven. Dit schiet niet op. Het is ver voorbij lunchtijd wanneer we besluiten om toch maar weer de A1 op te rijden, terug naar het westen.

's Middags rijden we langs Utrecht naar De Meern. We zetten de bus neer in die troosteloze Vinex-locatie die ze Parkwijk noemen. Hier geen bedrijven maar woningen. Maar ook hier: geen mens te zien! Het is een koude middag, wind, af en toe regen, en de mensen blijven allemaal binnen.

Waar zijn de kiezers? En hoe bereik ik ze in hemelsnaam? Ik denk dat we binnenkort toch maar naar Hilversum zullen moeten gaan.

dag 7 - Delfzijl

Na het debacle van afgelopen zaterdag doen we vandaag een nieuwe poging om het hoge noorden van ons land te bewerken. Op donderdag gaat het misschien beter. Voor dag en dauw vertrekt de bus, zodat we al om half negen onze bestemming bereiken. Na een lange tocht over eindeloze snelwegen langs oneindige weilanden bereiken we het einde van de wereld.

Wanneer ik de feestelijk versierde bus uitstap bekruipt me weer dat gevoel van twijfel. Wat doe ik hier? Zal ik het wel halen? Wil men wel naar me luisteren? Het nieuws van de dag is natuurlijk het ontslag van Rumsfeld. Ik heb mijn standaardtoespraak speciaal voor aangepast. Rumsfeld, het boegbeeld van het Amerikaanse fatsoen in de wereld, blijkt het volgende slachtoffer van die linkse journalisten. Hij heeft dapper gestreden tegen een ware heksenjacht, maar zelfs de allersterksten zijn daar op termijn niet tegen op gewassen. En als het zo door gaat, dan gaat in Nederland hetzelfde gebeuren. Die linksen moeten coute que coute worden gestopt, dat beschouw ik als mijn missie!

Maar hier in het noorden heeft niemand daar een boodschap aan. Wat doe ik hier? Ik haal het nooit. Nemand luistert naar me. Ik voel me ellendig. Ik wou dat ik Bos was...

dag 6 - Rotterdam

Vandaag zijn we in het kloppende hart van de Nederlandse eonomie, Rotterdam. Meer in het bijzonder: het Rotterdamse havengebied. Onze nationale motor, het vliegwiel van onze welvaart. Woorden schieten me bij deze gelegenheid te kort. Overal om me heen zie ik mooie fabrieksinstallaties, rokende raffinaderijen. Over de weg is het een komen en gaan van containers.

Onze chauffeur manoevreert de campagnebus behendig door het verkeer. We houden stil voor een wat afgelegen kantoorgebouw. Ik stap uit en kijk om me heen of ik een kiezer zie. Maar het is stil op straat; kennelijk is iedereen aan het werk. We lopen wat rond, maar nergens een levende ziel te bekennen. Alle bedrijfsterreinen zijn met een hek afgeschermd. Via een intercom-systeem vraag ik toestemming om één van de terreinen te mogen betreden. Maar nee, ik ben niet aangemeld, ik weet niet wat ik kom doen en ik mag er dus niet in.

En zo gaat het bij alle bedrijven waar we ons melden. Uiteindelijk blijkt het een verloren dag - we zien geen kiezer. Die Rotterdammers zijn hardwerkende mensen, die zich op een doordeweekse woensdag geheel toeleggen op de arbeid. Voor politiek hebben ze geen tijd. Dat ben ik niet gewend in Den Haag. Maar nu snap ik wel waarom Rotterdam zo belangrijk is voor onze economie. Houwen zo - opgestroopte mouwen - niet lullen maar poetsen. Het is die mentaliteit die ons land groot gemaakt heeft!

dag 5 - Schiphol

Het doel van de campagnebus is vandaag: Schiphol. Typisch zo'n plek waar veel mensen bijeen zijn, vaak lang moeten wachten en dan wellicht wel te interesseren zijn voor een goed motiverend verhaal. Ik denk dat velen mijn campagneschema goed hebben bestudeerd, want er is heel veel verkeer op de weg naar onze nationale luchthaven. We staan bijna twee uur in een file vanaf Hoofddorp. Zwaaiend vanachter het raam probeer ik in contact te komen met de kiezer. De enthousiaste automobilisten achter de bus zwaaien terug met hun middelvinger.

In de vertrekhal van de luchthaven is het erg druk. Maar niemand neemt de tijd om naar me te luisteren; alle aandacht gaat uit naar mogelijke vloeistoffen in de bagage. Net als gisteren op De Efteling stuurt de beveiliging me hier weg. We eten een broodje bij zo'n nieuwerwetse broodjestent. Het smaakt nergens naar en kost € 5,25 - daylight robbery - daar zouden ze eens wat aan moeten doen!

De reizigers hebben geen oor voor me. Het duurt even voordat ik door heb waarom dat is: het zijn voor het merendeel buitenlanders die de Nederlandse taal niet begrijpen. Ik vind dat er wel iets te zeggen is voor een verplichte taaltoets voor iedereen die ons land wil bezoeken. Nu sta ik hier een beetje voor de kat zijn k mijn zo goed ingestudeerde verkiezingsverhaal te houden. Wanneer we terugkomen bij de bus, die we zo lang even voor de vertrekhal hadden geparkeerd, zit er een wielklem op. Nou, dat kan er nog wel bij.

Dit bezoek heeft me denk ik niet veel stemmen opgeleverd. Morgen maar weer eens ergens anders naar toe voor de campagne.

dag 4 - Amersfoort / Kaatsheuvel / Amsterdam

Vandaag wederom de kiezer opgezocht. In het Dierenpark van Amersfoort laat ik me rondrijden op een kameel. Daarna voer ik de aapjes. Jammer dat er in november zo weinig bezoekers in het park aanwezig zijn.

Daarna snel in de campagnebus naar Brabant, naar de Efteling. Daar van hetzelfde laken een pak: ik loop moederziel alleen door het sprookjesbos. Bij Roodkapje tref ik gelukkig een gezinnetje met twee kleine kindjes, ik draai mijn verhaal af - goed ingestudeerd en bijna in één keer goed - en dan blijken het Russische toeristen te zijn. Ze kijken me uiterst verbaasd aan, deinsen iets terug en lopen vervolgens geschrokken verder naar het kasteel van Doornroosje. Het ritje in de Python gebruik ik om te flyeren, totdat de leiding van het park mij sommeert het park te verlaten. Maar niet nadat ik eerst alle foldertjes met een prikker moeten verzamelen en bij Holle Bolle Gijs moet inleveren.

Ik had mezelf 's avonds uitgenodigd bij 'De Wereld Draait Door'. Bij de studio in Amsterdam aangekomen mag ik niet naar binnen. Maar wanneer even later een langharige slungel op een lichtblauwe motor komt voorrijden, mag 'ie er met motor en al in! 'De wereld draait door' draait door.

Ik heb op de een of andere manier nog steeds niet het gevoel dat mijn campagne lekker loopt.

dag 3 - Bergen aan Zee

Vanmiddag de kiezer gezocht aan het strand van Bergen aan Zee. Ik bleek net op tijd, want vanaf morgen gaat het strand daar dicht. Pas volgend voorjaar gaat het weer open.

Ik vind het altijd prettig om tussen de kiezers te zijn. Maar de kiezers vonden het vanmiddag niet allemaal fijn dat ik er was. Ze keken een beetje raar naar me, van onder hun mutsen.

Op het strand werd ik geïnterviewd voor de lokale radio. Mijn verhaal over economie, Europa en klimaatbeheersing vond ook weinig weerklank. De langslopende mensen waren meer geïnteresseerd in koffie, chocolademelk en erwtensoep. De simpelheid van hun bestaan! Men herkent de juweeltjes niet, zelfs niet wanneer ze die in levende lijve ontmoeten.

Ik moet me ertoe zetten om de moed erin te houden. Het is allemaal de schuld van die Bos en die Balkenende, die alle aandacht opeisen. Ze laten geen enkele ruimte voor een fatsoenlijke Koperslager.

dag 2 - Groningen / Delfzijl

Vanmiddag geflyerd op de Grote Markt in Groningen. De mensen keken wel vreemd op. Wie was die snuiter met die mooie snor, hoorde je ze denken. Maar mijn verhaal vond wel weerklank. Groningers zijn fatsoenlijke mensen.

Daarna de provincie in: in het bruisende hart van Delfzijl ging ik handenschuddend door de centrale winkelstraat. Maar het zal aan het regenachtige, gure weer, hebben gelegen. Want er was niemand op straat. Jammer van die lange rit. Maar ik hou de moed erin; het is nog geen 22 november...

dag 1 - Zuidlaren - kickoff

Campagne!

Vandaag is de campagne van de Partij voor het Fatsoen officieel van start gegaan. Met nog drie weken te gaan tot aan de verkiezingen is er nog volop gelegenheid om stemmen te werven.

De grote campagnebijeenkomst vond plaats op de Brink van het Drentse dorp Zuidlaren. Midden op de Brink stond ik op een grote kist. Hartstochtelijk toegejuicht door het winkelende publiek, althans, ze riepen allerlei onverstaanbare dingen naar me.

De kinderen waren blij met hun ballonnen. De flyers gingen van hand tot hand.

Vanavond het Bos-Balkenende-debat. Jammer dat ik niet mee mag doen; ik word nog altijd niet serieus genomen door de landelijke pers.