Vandaag zijn we in het kloppende hart van de Nederlandse eonomie, Rotterdam. Meer in het bijzonder: het Rotterdamse havengebied. Onze nationale motor, het vliegwiel van onze welvaart. Woorden schieten me bij deze gelegenheid te kort. Overal om me heen zie ik mooie fabrieksinstallaties, rokende raffinaderijen. Over de weg is het een komen en gaan van containers.
Onze chauffeur manoevreert de campagnebus behendig door het verkeer. We houden stil voor een wat afgelegen kantoorgebouw. Ik stap uit en kijk om me heen of ik een kiezer zie. Maar het is stil op straat; kennelijk is iedereen aan het werk. We lopen wat rond, maar nergens een levende ziel te bekennen. Alle bedrijfsterreinen zijn met een hek afgeschermd. Via een intercom-systeem vraag ik toestemming om één van de terreinen te mogen betreden. Maar nee, ik ben niet aangemeld, ik weet niet wat ik kom doen en ik mag er dus niet in.
En zo gaat het bij alle bedrijven waar we ons melden. Uiteindelijk blijkt het een verloren dag - we zien geen kiezer. Die Rotterdammers zijn hardwerkende mensen, die zich op een doordeweekse woensdag geheel toeleggen op de arbeid. Voor politiek hebben ze geen tijd. Dat ben ik niet gewend in Den Haag. Maar nu snap ik wel waarom Rotterdam zo belangrijk is voor onze economie. Houwen zo - opgestroopte mouwen - niet lullen maar poetsen. Het is die mentaliteit die ons land groot gemaakt heeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten